شهادت و منزلت شهداء
)وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ ( [آل عمران:169]
و هرگز كساني را كه كشته شدند در راه الله بلكه آنان زنده‌اند نزد پروردگارشان روزي داده مي‌شوند.
شهادت فنا شدن انسان براي نيل به سرچشمه نور و نزديك شدن به هستي مطلق است. شهادت عشق به وصال محبوب در زيباترين شكل است. شهادت مرگي از راه كشته شدن است، كه شهيد آگاهانه و بخاطر هدف مقدس و به تعبير قرآن کریم ((في سبيل الله)) انتخاب مي كند. يعني شهيد در راهي كشته مي شود كه هر دو ارزش- آگاهانه و في سبيل الله را داراست و چنين مرگي است كه به تعبير پيامبر صلی الله علیه وسلم شريفترين و بالاترين نوع مردن است، شهادت همانا پايان دادن به فروغ درخشان حيات در كمال هشياري و آزادي است براي رسيدن به هدفي كه والاتر از حيات طبيعي است. شهادت پايان دادن به حيات طبيعي براي دفاع از ارزشهاي انساني در جامعه است. شهادت شكافتن كالبد جسماني براي رسيدن به مقام شهود و حضور الهي است. شهادت رسيدن به مرتفع ترين قله هاي كمال و انسانيت است. با توجه به تعاريف فوق، كسي كه مرگ شهادت را انتخاب مي كند ((شهيد)) ناميده مي شود. شهيد در لغت به معني ((گواه)) است و در اصطلاح به كسي گويند كه در مجراي شهادت قرار گرفته و در راه خدا كشته مي شود.
تعريف مشترك و جامع براي شهادت اين است كه: شهادت عبارت است از زندگي در حال هشياري، و آزادي در راه وصول به هدف عالي تر از زندگي طبيعي بواسطه شهادت. اين خصيصه و پديده اي است كه همه شهدا داراي آن مي باشند. در مقابل اين مرتبه والاي شهادت حداقل توصيفي كه مي توان براي شهادت در نظر گرفت عبارت است از اينكه: شهادت انقلاب دروني ناگهاني، همراه با هشياري و آزادي در پايان دادن به زندگي دنيوي و مادي و رسيدن به حيات طيبه واخروی.
شهادت مرگ نيست بلكه از هر قطره خون شهید حیات دیگر می روید. شهيد جان شیرین خود را به هدف اعلا ی کلمه الله میدهد مي رود و عامل تحرك امواج ديگر می گردد كه آنهم جلوه اي ديگر از مشيت الهي مي باشد. لذا شهيد همواره زنده است و حيات و ممات او همواره صفتي است براي حيات طيبه در جوار رب العالمین.
روح شهیدان به سان پرندگان در بهشت پرواز می کنند مي خورند و مي خرامند ولذت مي برند، نبی اکرم محمد صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:" هنگامی که یکی از برادران شما شهید می گردد، خداوند متعال روحش را در کالبد پرنده ای سبز رنگ قرار داده و بر روی نهرهای بهشتی به پرواز در می آورد. آن پرنده از میوه های بهشتی می خورد و در کاخهای طلایی بهشت مسکن می گزیند و در زیر سایه عرش الرحمان به پرواز در می آید. این شهیدان می گویند که چه کسی به برادران ما می گوید که ما در بهشت زنده ایم و از نعمتهای بهشتی روزی می خوریم تا آنان نیز از جهاد دوری نجویند و از جنگ در را خدا هراس نداشته باشند. الله متعال پاسخ می دهد که من به آنان می گویم. به همین سبب است که فرموده الله متعال نازل شده است:
(وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ ) [آل عمران:169]
و هرگز كساني را كه كشته شدند در راه الله بلكه آنان زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزي داده مي‌شوند.
و هرگز كساني را كه كشته شدند در راه الله يعني :براي اعلاي كلمه الله و ياري دادن دين وي مرده مپندار يعني : گمان نكن كه مرده‌اند بلكه آنان زنده‌اند به زندگاني حقيقي، البته اين امر منافاتي با اين‌معني ندارد كه آنان نسبت به ما مرده نباشند زيرا حيات شهدا، حياتي برزخي است‌كه جزء غيب است و خداي عزوجل خود به كيفيت آن داناتر مي‌باشد. كه آن شهدا نزد پروردگارشان روزي داده مي‌شوند يعني: حق تعالي در پناه‌كرامت خود، به آنان از خوراكي‌ها و ميوه‌هاي بهشتي، غذا و نوشيدني مي‌دهد وروزيشان نزد وي مستمر است، هرچند كه رزقشان از دنيا با شهادتشان قطع شده‌است .
)فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ( [آل عمران:170]
به آنچه الله از فضل خود به آنان داده است، شادمانند و براي كساني كه از پي ايشانند وهنوز به آنان نپيوسته‌اند و به‌شهادت نرسيده‌اند شادي مي‌كنند; كه نه بيمي بر آنان‌است و نه اندوهگين مي‌شوند.
به آنچه الله از فضل خود به آنان داده است، شادمانند يعني: شهدا به آنچه كه‌حق تعالي از كرامت شهادت به آنان ارزاني نموده است و به حيات حقيقي‌اي كه‌در آن قرار دارند و به آنچه كه از رزق و روزي خداي سبحان به ايشان مي‌رسد، خوشحال و مسرورند و براي كساني كه از پي ايشانند از برادران مؤمنشان وهنوز به آنان نپيوسته‌اند و به‌شهادت نرسيده‌اند شادي مي‌كنند; كه نه بيمي بر آنان‌است و نه اندوهگين مي‌شوند يعني خوشحالند از اين كه بر برادران مؤمنشان كه در آينده به‌شهادت مي‌رسند، يا بر ايمان مي‌ميرند; هيچ بيم و اندوهي در فرداي‌آخرت نيست .
)يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ( [آل عمران:171]
شادي مي‌كنند بر نعمت و فضل الله و اين كه الله پاداش مؤمنان را تباه نمي‌گرداند
شادي مي‌كنند براي برادرانشان از اهل ايمان و جهاد بر نعمت و فضل خدا چون بهشت برين و خشنودي حق تعالي، كه نزد وي ديده‌اند و اين كه خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمي‌گرداند يعني: دريافتند كه خداوند پاداش هيچ مؤمني را كه عمل نيك انجام داده باشد، ضايع نمي‌كند، پس براي اين امر نيز شادمانند .
در حديث شريف آمده است: شهدا چون به بهشت رفتند و آن همه قدر و منزلت و نعمتي را كه برايشان در بهشت هست، ديدند، گفتند: اي كاش برادرانمان در دنيا از اين‌همه كرامتي كه نصيب ما شده‌است، آگاه مي‌شدند تا به ميدانهاي كارزارشتافته و به‌شهادت مي‌رسيدند و به اين خيري كه ما دست يافته‌ايم نايل مي‌گشتند .پس پروردگارشان به ايشان خبر داد كه : من خبر و چگونگي حالتان را بر پيامبرتان نازل كردم آن‌گاه شهدا از اين امر خوشحال و شادمان شدند.
بنابراين شهدا به واسطه نعمتهاي الهى مسرور و خوشحالند و مي خواهند اين خوشحالي را با ديگران كه به آنها ملحق مي شوند تكميل نمايند و مايلند كه به آنها بشارت داده شود كه ترس و اندوهي به خود راه ندهند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر